” Najcenniejsza kartka z pamiętnika” pisanego przeze mnie w latach 2004- 2007 – opisuję dzień śmierci papieża Polaka.
Były to trudne lata wracania mojej mamy ( a przez to również i moje) po trudnych doświadczeniach życiowych- na właściwie tory .
Początek żmudnego procesu prostowania , naprawiania/ uzdrawiania- tego co się mocno poplątało….
Jan Paweł II odegrał w tym procesie ważną rolę… Jego modlitwa. Po tych (prawie) 20 latach – dziękuję.
Czytaj dalej Kartka
Optymizm, pesymizm czy realizm?- każde z tych pojęć -nie jest mi obce.
Jednak myślę, że ( mimo wszystko) prym- w moim życiu wiedzie: realizm łamany przez optymizm.
Zazwyczaj pół szklanki „wody” wystarczy mi , by się napić , więc nie myślę o tym , że jest w połowie pusta.
Pewne okoliczności życiowe zmusiły mnie ostatnio, do tego bym skupić się mocno na tym czego nie potrafię oraz na tym jak bardzo ogranicza mnie moja niepełnosprawność.
Bardzo rzadko patrzę na swój wózek w tak czarnych barwach, więc było to dla mnie trudne…
Przekonałam się jak łatwo uwierzyć mi- jaka jestem do niczego.
Dlatego wolę koncentrować uwagę na tym,że szklanka jest do połowy pełna choć bywa to bardzo trudne .
Z prochu powstałam i w proch się obrócę- czasem uwiera mnie ta prawda, ale od nagłej śmierci Jarka- pielęgnuje w sobie nadzieję, że jesteśmy tu na ” chwilę „…
Tak wiele sytuacji w życiu to ” pogoń za wiatrem. W obliczu śmierci ( zwłaszcza kogoś bliskiego ) tak wiele rzeczy , które wydają się na codzień – w tym pędzie życiowym – tak bardzo znaczące , traci zupełnie swoją wartość…
Uświadomiłam sobie jakiś czas temu , że góry ( widok i ” na żywo” ) to dla mnie metafora potęgi Boga.
Czułam się taka mała potrząc na góry, ale nie przeszkadzało mi to tylko zachwycałam się tym na co patrzę.
Mam w sobie ” ciemność” . Taki ciemny pokój gdzie mieszkają wspomnienia , do których generalnie nie chcę wracać ,ale też akceptuję fakt , że są częścią mojego życia i nigdy o nich nie zapomnę.
Czasem trudne sytuacje sprawiają ,( mniejsze / większe) , że drzwi tego pokoju się uchylają i te wspomnienia wracają…. i wtedy trudno jest mi funkcjować.
Trudno jest to zrozumieć. I ja to rozumiem, bo sama niekiedy nie rozumiem czemu tak się dzieje ,ale mam takie stany.
Najbardziej boli mnie wtedy to , że trudno mi rozmawiać z Bogiem. Ale próbuję choć wydaje mi się to beznadziejne, bo wiem , że moje minimum jest moim maksem w tym stanie.
Nastolatkowie, których znam co kilka miesięcy mają telefon do naprawy lub do całkowitej wymiany.
Ja -za to dość często- uszkadzam sobie ładowarki…
Aktualna ,choć ma wygiętą końcówkę- działa. Co prawda czasem ładuje 7 godzin…
Ale ( póki co ) ja to ” akceptuję” i nie spieszę się z wymianą , bo mimo wszystko jeszcze ładuje….
Nam ludziom- często wydaję się , że jesteśmy beznadziejni i nic z nas nie będzie… (Choć przed „wybranymi” gramy , że jest ok )
Przez co skreślamy ludzi , którzy myślą inaczej i w nas ” wierzą „, a co gorsze siebie- jedna wielka bezsilność….
Ja- w tej bezsilności, staram się chwytać Boga. Przecież dla Niego – nie ma – przypadków beznadziejnych…
Nie noszę krzyżyka na szyi . Nie noszę żadnej biżuterii: naszyników, bransoletek ani kolczyków w uszach.
Nawet nie zakładam „błyskotek ” przy okazji jakiś wyjątkowych sytuacji . Po prostu nie lubię. Jedynie noszę małego kolczyka w nosie.
Zastanawiałam się na tym czy nie warto, bym dla krzyża zrobiła wyjątek?
W końcu kolczyka w nosie mam, a krzyż to ważny dla mnie symbol.
Jednak doszlam do wniosku, że nie muszę tego robić , bo są inne przestrzenie, gdzie mogę ten krzyż „nosić, ” . Tapeta na ekranie telefonu i rybka z tyłu .
Wiem ,że dla innych mogą te symbole być niezauważalne , ale to jest moje i bardziej dla mnie, bym pamiętała czyją drogą idę…
Natomiast mam nadzieję, że ludzie po prostu widzą po moim zachowaniu i życiu – za Kim staram się iść.
Tak – zgadzam się z moją mamą- żyjemy w czasach , gdy człowiek objawia się w pełni przez te wszystkie turbulencje i skajne sytuacje.
W takim eksramalnych sytuacjach- (chyba) najbardziej możemy zobaczyć prawdę o nas samych.
To są ” próby” , które mogą odpowiedzieć na pytanie : – ile jesteśmy w stanie w sobie dobra wyzwolić ,ale też czy kryje w nas się ciemność?
– Jak dajesz sobie radę? -” Zaprzyjaźniłam ” się z miotłą ( i mopem).
To taka , krótka wymiana zdań jak ktoś przychodzi do mnie , by wyjść z moim psem na spacer ,( gdy moja mama jest w szpitalu) a ja akurat zamiatam mieszkanie.
Jesienią i zimą bardzo często używam miotły ( i mopa). Czasem to przypomina „syzyfową pracę”.
Można , by się zastanowić czy to ma sens ? Ta podłoga i tak nigdy nie wygląda na idealnie czystą, a jak wygląda to przez ” 5 min.”
Jednak gdybym tego nie robiła regularnie, byłby syf, więc trzeba to ( mimo wszystko ) robić.
Moja modlitwa , uczestnictwo w Eucharystii często jest tak „nieidealne”. Tyle rozproszeń: problemy , zmęczenie lub po prostu zwykłe lenistwo.
<span;>Ale nie chcę się oddalać nawet wtedy. Chcę mimo wszystko trwać.
Nigdy nie byłam uczennicą ze świadectwem z czerwonyn paskiem . Przedmioty ścisłe sprawiały mi duży problem.
W liceum chyba zawsze byłam zagrożona albo z matmy albo z chemii. Skupiałam się na tym, żeby po prostu z tych przedmiotów zdawać.
I naprawdę bardzo się starałam, żeby tak było. Chodziłam na poprawy , z których często wychodziłam i tak z 1 +.
To było frustrujące , ale i tak nie przestawałam uczyć się. Chodzić na poprawy i walczyć o tę 2.
Myśłałam sobie : – jak nie zdam to nie zdam, ale przynajmniej będę wiedziała, że zrobiłam wszystko , by nie powtarzać klasy.
Czasem zastanawiamm się czy warto … Robić coś dobrego? Starać się? Szczególnie, wtedy jak i tak mam poczucie porażki …
Dochodzę jednak do wniosku , że przynajmniej zrobiłam wszystko co mogłam / ” co do mnie należało”- resztą niech zajmie się Bóg.
Bezsilność chyba nikt nie lubi tego stanu.
Doświadczanie własnych ograniczeń też czasem boli.
Podobno są ludzie- dla których nie ma rzeczy niemożliwych – ja się do nic nie zaliczam.
Dla mnie są takie rzeczy. Wiem też , że choć ciągle się rozwijam to zawsze będę doswiadczać ograniczeń , bo jestem niepełnosprawna.
Poza tym jestem tylko człowiekiem i zawsze nim będę.
Znam tylko Jednego dla Którego nie ma nic niemożliwego- Boga.
Tak bezsilności jest do kitu , ale ma też ” dobre stony” . Uczy mnie oddawania się Najwyższemu.
” Codziennie wstaję, by potęgę Twoją śnić. Dokądże będzie świat kłamał , że w centrum jestem ja.”