Miesiąc: grudzień 2017

Kończący sie 2017 rok , był dla mnie wyjątkowym. Mam wrażenie, że po latach kręcenia się w kółko lub stania w miejscu, zaczęłam iść do przodu. Otworzyłam się na Ducha Świętego. Spotkałam Jezusa i zaczęłam na nowo poznawać Boga . Dzień po dniu, „chwytając się” coraz bardziej Chrystusa, szłam za Nim. Pomagał mi przejść przez moją przeszłość , uzdrawiają moje serce. A to zmieniło mnie i moje życie, na lepsze.

Zapragnęłam zaufać Bogu ,tak do końca. Oddając Mu wszystkie aspekty mojego życia . Akceptować tego, czego kompletnie nie rozumiem i ufać, że będzie dobrze. Wygrałam wiele walk ze sobą samą. Przeszłam przez pustynię. Przetrwałam burzę. Wytrzymałam czas weryfikacji. Razem z Nim i dzięki Niemu , pozwoliłam, by mnie prowadził. Przekonałam się i zrozumiałam jak ważna jest prawda w życiu , codzienna modlitwa, regularna spowiedź i Eucharystia.

Podjęłam wiele ważnych , jednocześnie bardzo trudnych dla mnie decyzji. Z pewnych relacji musiałam zrezygnować, być może na zawsze. Uczyłam się przez ten rok, stawiać Boga na pierwszym miejscu, upominać i odpuszczać kiedy trzeba, być szczerą .

Zdaję sobie sprawę, że to wszystko, co przeżyłam przez ten rok („czas cukierkowy”, pustynię, burzę, czas weryfikacji) , będę przeżywać do końca życia . To dopiero początek , tej pięknej ,choć czasem bardzo trudnej i wymagającej drogi. Mam jednak najlepszego przewodnika, Jezusa i na Nim chcę budować moją przyszłość.

Myślę ,że  w moim życiu, dużo miejsca, zajmowały oczekiwania. Nie uważam tego za zupełnie złe, ale za bardzo żyłam tymi oczekiwaniami . W ten sposób, fundowałam sobie często, różne rozczarowania . Oczywiście, warto wiedzieć ,czego się chce w życiu i do tego dążyć, ale przy tym zdawać sobie sprawę, że może wyjść inaczej ,co nie oznacza, że gorzej.

W budowaniu relacji z Panem Bogiem, moje ciągłe oczekiwania, nie pomagały … Chciałam, żeby było dokładnie tak jak chcę. Często słowa „Bądź wola Twoja”, były puste… Zamiast wdzięczności, było rozczarowanie , bo nie dostałam tego ,o co prosiłam, a coś innego.

Od jakiegoś czasu staram się, nie mieć oczekiwać. Czuję się wolna .Oczywiście mam swoje marzenia i plany. Dążę do ich realizacji. Po prostu żyję i robię swoje. Staram się wszystko „ konsultować” z Jezusem. Wierzę , że dzięki tej „współpracy”, jestem i będę naprawdę szczęśliwa .Oddaję różne wydarzenia i sytuacje Bogu, dziękując za to, że mogę je przeżywać, takimi jaki są , a nie takimi jakimi bym chciała, żeby były.

Parę dni temu ,ze znajomymi, mieliśmy wypadek samochodowy. Wracając nad ranem z czuwania, wpadliśmy w rów . Chwała Bogu wszyscy jesteśmy cali i zdrowi, chociaż samochód trafił do kasacji. Było to dla mnie mocne i trudne doświadczenie . Pierwszy raz, byłam tak realnie blisko śmierci. Mimo to w tym wydarzeniu ,widzę działanie Pana Boga.

Żyjemy , więc to nie był nasz czas. Myślę jednak, że byłam w miarę przygotowana na spotkanie z Panem. Byłam krótko po spowiedzi i po Mszy Świętej. Uświadomiłam sobie, że w jednej chwili naprawdę można stracić życie, w niespodziewanym momencie. Banał, niby to wiemy, ale czy na pewno? Wolimy o tym nie myśleć .

Nie wyobrażamy sobie dnia, kiedy bliska nam osoba umrze. Często boimy się , własnej śmierci. Jest to trudny temat. , mimo to warto o tym rozmawiać, jak o wielu innych życiowych sprawach. Śmierć jest częścią życia, której możemy być pewni.

Gdzie jest Bóg gdy dzieją się takie złe rzeczy? Jestem przekonana ,że Bóg był cały czas przy mnie/ przy nas. Znowu przekonałam się, jak ważna jest modlitwa w każdym czasie. Zarówno w tym smutnym, jak i wesołym. Bardzo ważne jest również, by zawsze zapinać pasy bezpieczeństwa.

„Nie jestem ani zła , ani dobra. Jestem konieczna” . Tak powiedziała o sobie śmierć w jednym z serialu, który kiedyś oglądałam. Coś w tym jest. Tak jest ten świat urządzony, że co się urodziło umrzeć musi. Pamiętajmy , że każdy nowy dzień to łaska.

Przez ostatnie lata często słyszałam i chętnie powtarzałam zdania : „ Łatwo jest być świętym wśród świętych . Sztuką jest być świętym wśród tych, którym do świętości daleko…” Zawsze się z tym zgadzałam, przynajmniej w teorii. Natomiast w ostatnim czasie , w pełni doświadczam tych słów w praktyce.

W ciągu ostatnich paru dni wraz z innymi wolontariuszami współ tworzyliśmy i posługiwaliśmy podczas rekolekcji dla młodzieży. Większość tych młodych ludzi,  wcale nie chciała słuchać o Jezusie, nabijali się z nas i hejtowali naszą posługę. Przyszli, żeby nie siedzieć w szkole. Mimo to każdy z nas, zgodnie ze swoimi talentami , umiejętnościami i charyzmatami, starał się „przyprowadzić” tych ludzi do Boga.Cały czas przypominaliśmy sobie jednak , że jest to dzieło Boga, a my jesteśmy Jego narzędziami.

Moje serce najbardziej poruszyła kilkominutowa rozmowa z pewną dziewczyną, która nie chciała skorzystać z modlitwy wstawienniczej, a na rekolekcje przyszła tylko dla znajomych. Powiedziała, że była kiedyś we wspólnocie parę lat i chodziła do Kościoła, ale uważa ten czas za stracony…Nic jej to nie dało. Nie wierzy już w Boga…Zawiodła się na Księżach i ludziach. Nie znalazła u nich zrozumienia. Otworzyła się i wyjawiła mi przyczynę tego wszystkiego…

W tym momencie poczułam się bardzo mała… Nie wiedziałam do końca jak z nią dalej rozmawiać. Co powiedzieć?Jak odpowiedzieć na jej pytania? Nie wiem , szczerze powiedziałam. Jednocześnie czułam, że jest to moment, w którym trzeba coś powiedzieć,więc powiedziałam, że jest mi przykro. Przeprosiłam ją w imieniu tych co ją skrzywdzili. Zapewniłam, że ją szanuję , a Bóg ją kocha i będę pamiętać o niej w modlitwie.

Było to dla mnie trudna rozmowa .Po ludzku trochę mnie to przerosło. Zrobiło mi się smutno, ale myślę, że doświadczyłam ewangelizacji w czystej postaci. Wyszłam naprzeciw osobie, która nie chce już znać Jezusa. Zrobiłam co mogłam i miałam , a resztę powierzam Bogu. A o to przecież chodzi, żeby świadczyć o Bogu, szczególnie takim osobom jak ta dziewczyna . Przy czym trzeba pamiętać, że to nie my mamy moc nawracania drugiego człowieka. Taką moc ma tylko Bóg, o którym mamy świadczyć.