Miesiąc: maj 2017

Nasza codzienność składa się z chwil dla , których czujemy, że warto żyć, ale i z takich przez , które tracimy chęć do działania. Jej blaski i cienie, wpływają na naszą relację z Bogiem. Raz czujemy się blisko Boga, raz daleko, a czasem nawet, myślimy, że straciliśmy wiarę…

Każdy z nas ma plany i marzenia . Dążymy do ich realizacji , mniej lub bardziej „angażując” w to Pana Boga . Modląc się o powodzenie, nie raz sobie myślimy : „ Boże ja wszystko bardzo dobrze zaplanowałam/łem , więc Ty to tylko teraz pobłogosław , a będę szczęśliwa/wy” . Oczywiście jesteśmy zadowoleni, gdy wszystko układa się po naszej myśli. Dziękujemy Bogu i czujemy Jego bliskość. Upewniamy się, że Bóg istnieje.

Zdarzają się jednak (nierzadko) sytuacje, w których zupełnie nic, nie idzie po naszej myśli. Po prostu wszystko się „wali”. Modlimy się , prosimy o pomoc, a Bóg nic… Tak się nam przynajmniej wydaje.. Myślimy sobie, wtedy „ Boże przecież chcesz mojego szczęścia , a to da mi je,więc czemu nie pomagasz?” Czujemy , że się od Niego oddalamy. Nasza wiara słabnie…

Przyczyn takiego stanu jest z pewnością wiele . Jedną z nich , może być to, że w tych trudnych dla nas sytuacjach, zapominamy, o znaczeniu słów, którymi się modlimy: „Bądź wola Twoja”. Pamiętajmy, że Boże spojrzenie różni się od naszego ludzkiego. On jedyny wie czego i kiedy, tak naprawdę nam potrzeba, lepiej od nas samych. Dopiero w takich momentach, możemy w pełni przekonać się ,na ile tak naprawdę ufamy Bogu i jesteśmy poddani Jego woli. Myślę, że m.in. po to, są nam dane takie chwile. To jest ich wartość.

O wiele prościej jest cieszyć się życiem, jak wszystko układa się po naszej myśli. Wtedy wierzymy i widzimy wyraźnie, sens wszystkiego. Gdy sytuacja jest odwrotna, wszystko się komplikuje. W takich momentach trudno nam dostrzec sens. Czujemy się zagubieni. Wątpimy w to, że wszystko się ułoży.

Czasami dopiero z perspektywy czasu , dostrzegamy, że nawet to co trudne, dzieje się w naszym życiu, w jakimś konkretnym celu. Stwierdzamy wtedy , że było warto, bo teraz jest lepiej. Co prawda nie zrealizowaliśmy naszego planu, ale wyszliśmy na tym lepiej.

Pan Bóg jest z nami w każdy momencie naszego życia . Warto starać się o tym zawsze pamiętać , w szczególności wtedy, gdy nie czujemy Jego obecności. Tylko Bóg ma dla nas plan, który ma doprowadzi nas do prawdziwego szczęścia, więc niech się dzieje Jego wola, bez żadnych naszych „ale”.

Przez lata miałam duży problem, z modlitwą formułkami. Głównie, jak się okazało przez lenistwo. Po za tym, nie szła mi też , dlatego, że oczekiwałam za każdym razem, jakiś nadzwyczajnych odczuć.

Znałam doświadczenie modlitwy z pielgrzymek, z rekolekcji, podczas śpiewów itp. Modlitwy przy , której towarzyszyło mi, wiele odczuć emocjonalnych, które stawiałam na pierwszym miejscu.

Dlatego odkładałam modlitwę na ostatnią chwilę. Kończyło się to tym ,że zasypiałam , nie modląc się wcale. Martwiło mnie to, bo z tyłu głowy miałam słowa kapłanów , że chrześcijanin, który się nie modli , to niechrześcijanin.

Tak mnie to męczyło, że na któryś rekolekcjach postanowiłam pójść do spowiedzi. Opowiedziałam księdzu o moich wątpliwościach. Powiedział mi wtedy,że nie zawsze trzeba być na „różowej chmurce”, by uważać się za osobę wierzącą. W życiu codziennym jest ważna nasza postawa, konsekwencja, cierpliwość i szczerość.

Taka jest teraz moja modlitwa. Uwielbiam, proszę i przepraszam Boga. Staram się przede wszystkim skupiać na Nim, a nie na tym, czy coś czuję.

Na pielgrzymkach, rekolekcjach czy czuwaniach, często gra zespół. Gitary, piękny śpiew , dookoła ludzie wyznający podobne wartości, nie rzadko (zwłaszcza na Adoracji) przyciemnione światło i rozstawione świeczki wokół ołtarza . To wszystko tworzy niepowtarzalną atmosferę, którą bardzo lubię. Wydawało mi się , że łatwiej się modlić, w takich okolicznościach.

Na co dzień jednak adoracja, często jest w ciszy albo przy śpiewie organisty, tak samo jak msza święta itp. I choć uczestniczyłam w tych samych wydarzeniach, czasem nie czułam się tak samo, czegoś mi brakowało, trudniej mi się było modlić. Była to prawda, bo stawiałam na emocje.

Wiara jest dla nie mnie łaską. Teraz jest również świadomym wyborem i życiową postawą. Modląc się rozmawiam z Bogiem . Nie zawsze, muszę coś czuć.

Od urodzenia jeżdżę na wózku ponieważ mam Dziecięce Porażenie Mózgowe. Choroba nie jest całym moim życiem. Jednocześnie wózek nie jest dla mnie dodatkiem, czy sposobem poruszania się. Choroba to fakt , który wpływa na moją rzeczywistość. Nie wyolbrzymiam tego , ani nie bagatelizuję. Przesada w jedną, czy drugą stronę jest dla mnie niezdrowa.

Czy wózek jest moim krzyżem ? Pewnie tak. Od czasu do czasu , zdarza mi się, na nowo pochylić nad tym tematem . Co raz częściej, patrzę na ten krzyż, jak na źródło wielu łask w moim życiu. Dzieję się tak w moim przekonaniu, dzięki akceptacji tego krzyża.

Jestem świadoma moich ograniczeń. Zdaję sobie sprawę , że choć jestem w miarę samodzielna, to w pewnych kwestiach, jestem zależna od innych. Pewnych rzeczy, „nie przeskoczę”. Jednak moja niepełnosprawność, była i nadal jest dla mnie „ nauczycielką” cierpliwości, pokory i wdzięczności.

To są m.in. te „plusy” , które niesie za sobą ten krzyż.

Ostatnio myślałam także, nad sensownością pytań typu : dlaczego? Jaki to ma sens?. Ja zadawałam je najczęściej, gdy kończyła się kolejna moja znajomość , w przykry sposób. Wtedy jak już wspominałam walił się świat.

Oczywiście, te pytania są ważne i naturalne, ale w moich przypadku, wiele razy , pozwalały mi trwać w destrukcji. Moje poszukiwania odpowiedzi, nie wnosiły nic konstruktywnego do mojego życia , ani nic tak naprawdę nie zmieniały.

Jakiś czas temu, dostałam od Boga, przekonującą mnie odpowiedź, dlaczego tak się działo. Po prostu nie umiałam odpuszczać. Czasem trzeba sobie odpuścić , bo można „zwariować”. Powiedzieć sobie i Bogu : „ Nie rozumiem, ale przyjmuję to . Ufam Ci, Ty wiesz co robisz . Jeśli będziesz chciał, odpowiesz mi na te pytania z czasem” .

Dotarło do mnie, że chcę/ muszę, tak nauczyć się przeżywać swoje życie, z ufnością i akceptacją nawet tego, czego teraz nie rozumiem. Widzieć w tym plan Boga . To bardzo trudne, wymaga ciężkiej pracy, ale nie jestem sama i chcę się tego codziennie od nowa uczyć.

Mam 27 lat. W styczniu tego roku, zostałam przebudzona do nowego życia. „Urodziłam się” na nowo , a może inaczej narodził się we mnie Chrystus. Możliwe , że po raz pierwszy w życiu, tak naprawdę.

Wcześniej  chodziłam do Kościoła. Starałam się, żyć według Dekalogu i Ewangelii. Wiedziałam, że to dobra droga, ale nie budowałam więzi z Bogiem.

Nie modliłam się zbyt często , nie rozmawiałam , ani nie słuchałam Go. Jeżeli to robiłam to i tak na swoich warunkach. Nie traktowałam Boga poważnie. Nie wierzyłam w to , że On wie lepiej i naprawdę chce żebym była szczęśliwa . Szczególnie wtedy gdy, to co się działo w moim życiu , było tak bardzo, nie po mojej myśli. Brakowało mi ufności i wiary.

Nie mogę powiedzieć, że wcześniej nie wierzyłam, że Bóg istnieje. Momentami nawet, wiara graniczyła z pewnością, że Bóg istnieje. Zwłaszcza wtedy tak było, gdy mój świat się walił. Ludzie zawodzili, ranili, a ja zatapiałam się w bólu , we własnym egoizmie. W takich stanach osiągałam dno, nie widząc ile mam oraz ile mogę mieć. Jezus mnie wtedy ratował i byłam wdzięczna, przez krótki czas.

To były momenty , które były okazją , do zbudowania z Nim prawdziwej, osobistej relacji , takiej na serio. Co przeszkadzało? Nie chciało mi się modlić. „Nie umiem sama zmawiać różańca. Na rekolekcjach czy pielgrzymkach tak, ale sama nie” Chociaż nawet przy ,takich okazjach bardziej odklepywałam niż zmawiałam. Teraz widzę to wyraźnie. „ Nie mam czasu” , wolałam tak to tłumaczyć. Prawda jest taka ,że nie chciało mi się.

Jednocześnie przez te wszystkie lata, naprawdę chciałam się codziennie modlić i budować więź z Bogiem. Raz na jakiś czas, szczerze o to prosiłam. I zostałam wysłuchana 5 miesięcy temu. Bóg posłużył się bliską mi osobą , która zaprosiła mnie do wspólnej modlitwy różańcem.

Tylko i aż ,od tamtego dnia codziennie modlę się m. in. Koronką i Różańcem. Bóg mnie zmienia w bardzo konkretny sposób . Poprzez codzienną modlitwę buduję z Nim osobistą i prawdziwą relację . Pokazuje mi prawdę o mojej przeszłości. Prawdę o mnie i otaczającej mnie rzeczywistości . Bóg przychodzi do mnie w „szarej”codzienności . Uczy mnie swojej obecności w zwykłych codziennych czynnościach . Sprawia , że pomimo że mi się nie chce, to chce mi się.