Miesiąc: czerwiec 2018

Słowo „tata”, było ( w pewnym stopniu nadal jest) mi obce. Obecność ojca w moim życiu od początku, była znikoma . Chociaż dał mi życie jakoś szczególnie nie uczestniczył w nim. Tak wyszło, że od wielu lat nie mamy kontaktu.

Przez pierwsze 13 lat w roli mojego ojca widziałam  mojego śp. dziadka. Jako jedyny tak ważny mężczyzna w moim świecie dał mi akceptację i bezwarunkową miłość. Teraz przede wszystkim szukam jej i odnajduję ją w Bogu.

Przy okazji Dnia Ojca doszłam do wniosku , że takim „tatą” ,w moim życiu ,byli znajomi mi księża, którym zawdzięczam dużo dobra: nie jeden pobyt na plaży w czasie wakacji, nie jeden wyjazd w jakieś fajne miejsca itp.. To księża byli autorami pierwszych komplementów , które usłyszałam . Przeprowadzili mnie również, przez nie jeden trudny moment w moim życiu . Wspierając mnie modlitwą i rozmową. Pozwalając się wypłakać na „męskim ramieniu”.

Myślę, że w dobie mocnej krytyki spływającej bardzo często na kapłanów ( która czasem jest uzasadniona) warto również wspomnieć i pamiętać, że księża nie tylko udzielają nam sakramentów prowadząc do Boga, ale również dla wielu z nas w pewnych momentach naszego życia stają się  po prostu ojcami.

Dlatego jeszcze raz życzę księżom, wszystkiego najlepszego z okazji Dnia Ojca.

„ Wierzący cudu nie potrzebują, a dla ateisty cud to za mało”. Rzeczywiście rozmawiają z niektórymi ateistami miałam wrażenie, że gdyby nawet Jezus zstąpił z nieba i staną,naprzeciwko nich, i powiedział im prosto w oczy : -JESTEM- nie zrobiłoby to na nich wrażenia.

Jednak my wierzący czekamy na cuda. Czasem ich naprawdę potrzebujemy i modlimy się o nie. Zawłaszcza gdy wątpimy , jesteśmy nie pewni… Sama modlę się o rzeczy , które zaliczam do „kategorii” cudu. No i doświadczamy lub jesteśmy świadkami różnych cudów . O tych „spektakularnych” jest głośno. Słyszymy o nich, opowiadamy.

Gdy uczestniczę np. w modlitwach o uzdrowienie , zawsze ktoś, patrzy na mnie z nadzieją (szczególnie, gdy jest mowa o uzdrowieniach fizycznych) . Z nadzieją, że wstanę z wózka i pójdę. Póki co tak się nie stało, niemniej jednak jestem przekonana , że przed laty doświadczyłam fizycznego uzdrowienia.

Gdy miałam siedemnaście lat, przeszłam operację kręgosłupa. Jak już doszłam do siebie i wróciłam do szkoły, co jakiś czas miałam takie trzydniowe ataki bólowe. Ból był potworny, bardzo wtedy cierpiałam. Trudno mi było w takie dni nawet leżeć. Bez leków przeciw bólowy nie dawałam rady funkcjonować. Na szczęście po trzech dniach wszystko wracało do normy.

Któregoś dnia miał przyjść do nas na obiad proboszcz i przy okazji poświęcić mojej mamie i jej mężowi rowery Niestety w tym czasie przeżywałam kolejny atak bólu kręgosłupa . Na domiar złego tym razem żadne leki nie pomagały.

Mimo ogromnego bólu usiadłam na wózek i jakoś się ogarnęłam. Gy przyszedł proboszcz przywitał się ze mną i powiedział, że pięknie wyglądam . Moja mama powiedziała wtedy , że akurat bardzo cierpię , po czym wyjaśniła sytuację.

Proboszcz poprosił o wodę, którą poświęcił. Powiedział mi, żebym odmówiła „Ojcze nasz” i z wiarą wypiła tę wodę. Zrobiłam tak . Kręgosłup przestał mnie boleć. Od tamtej chwili minęło ponad dziesięć lat , od tamtego dnia nie doświadczyłam już takiego bólu.

Jak zaczęłam odkrywać swoją kobiecość, przekonywać się do sukienek, chciałam zaakceptować swoje krzywizny i zobaczyć w nich piękno. 2014 roku zgłosiłam się do konkursu Miss Polski na wózku. Mimo ogromnego wsparcia ,nie dostałam się do finałowej dziesiątki (zajęłam trzynaste miejsce).

Udział w tym konkursie , dał mi przestrzeń do wielu przemyśleń na temat akceptacji siebie jak i na temat stosunku niepełnosprawnych kobiet do reszty świata.

Podczas trwania pierwszego etapu(głosowania na kandydatki ) zauważyłam różnice między moją postawą , a postawami innych kobiet jeżdżących na wózku. Zwłaszcza tych ,które jeżdżą na wózku z powodu wypadku.

Doszłam do wniosku , że może jestem jakaś „dziwna”, bo nie obraża mnie sformułowanie „kaleka”. Nie przeszkadza mi to, że ktoś obcy dotknie moich rączek od wózka, albo powiesi na nich torebkę. Nie czuję się jak dziecko, gdy ktoś (szczególnie wysoki) kucnie przy mnie , by zamienić ze mną słowo. Wręcz przeciwnie ułatwia mi to komunikację. Nie denerwuj mnie , gdy ktoś zaproponuje mi pomoc. Przecież od lat walczy się z obojętnością i znieczulicą wśród ludzi. Dlatego czasem pozwalam sobie pomóc ,nawet wtedy ,gdy tej pomocy nie potrzebuje , by nie zniechęcić do pomagania.

Nie zgadzam się ze stwierdzeniem , że wózek to tylko sposób poruszania, czy taki tam dodatek do życia. Mimo wszystko dla mnie to coś więcej …

Jednak najbardziej rozczarowana byłam tym, że konkurs ten ( w moim odczuciu) minął się z celem. Miał „walczyć” ze stereotypami kobiet na wózku i ich kobiecości, a tak naprawdę dopasował nasze (nie)typowe piękno w znane nam kanony piękna promowane przez media.

„Po drugie w mojej słabości jest pewien urok i źródło radości. Zacznijcie się czasem uśmiechać do swoich krzywych nosów, piegów i czegoś tam jeszcze, a wtedy to wszystko stanie się piękne”
Akceptacja w wielu aspektach życia jest ważna . Akceptacja swojego wyglądu, siebie ułatwia mi codzienne życie.