” Co u mnie słychać?” – to ostatnio trudne dla mnie pytanie, bo nie jest mi łatwo opisać prawdę .
Ale poczyniłam kroki i mam nadzieję ( choć to nie lada wyzwanie dla mnie teraz ją mieć ) , że jestem na drodze do odpowiedzi – ” Dobrze ”
Zastanawiam się jednak na tym, czym jest lub będzie tym ” dobrze”?
Pielgrzymowania było/ jest dla mnie m.in przeżywanie zupełnie innej rzeczywistosci momentami bardzo trudnej, ale mimo wszysto przyjaznej dla mojego ” ja”.
Po powrocie do domu, trudno było mi się przedstawić na codzienne funkcjonowania . Powrót mentalny trwał wiele dłużej- niż ten fizyczny.
Od jakiegoś czasu przeżywam coś podobnego, tyle że o wiele bardziej trudnego.
Bo to co się dzieję wokół mnie- często mnie przerasta i czuję niedostosowana.
Nie nadążam miejscami za tym światem i nie rozumiem wielu zmian ( niby) na lepsze.
Ale czy muszę? Czy chcę?
„W powodzi kłamstwa nie stracić godności.I nie zagubić swej tożsamości”
Wiara/psychologia/psychiatria – dla niektórych te dziedziny się wykluczają..
Jedni mają dystans do Boga i jego wszechmocy. Nawet jeżeli nie negują istnienia Boga, to nie dowierzają w to , że modliwy mogą zostać wysłuchane.
Inni natomiast uważają, że psycholog i psychiatrzy tylko mieszają w głowach dają tabletki i nic z tego nie wynika dobrego.
Wszystko pewnie zależy od doświadczeń danego człowieka.
Dla mnie te dziedziny w ogóle się nie wykluczają.
Czasem Bóg uzdrawia po przez psychologów i psychiatrów . Jest to proces nie chwila…
Czasem inaczej się nie da…
Pamiętam dobrze ten 2016 rok. Moje rozczarowanie światem, relacjami z ludźmi, które tworzyłam .
Zadawałam sobie pytanie co robie źle? Wtedy „postawiłam” na Boga. Na to , że co by się nie działo to On będzie w cetrum mojego życia i rozpoczął się proces. Proces budowania na prawdzie…
Od tamtego czasu dużo się wydarzyło trudnych sytuacji , co to cholernie mi utrudniało/ utrudnia ….
Ale mimo wszystko starałam się budować, dawać … Co wybudowałam ? Na ile jest to trwałe i prawdziwe ?
Zastanawiam się… , ale na pewno proces trwa dalej…., choć jest trudno..
Zbudowanie trwałej relacji z drugim człowiekiem – to sztuka.
Jednak „trwanie” przy sobie jest dla mnie teraz -też trudne .Zwłaszcza kiedy wiem,że nie jestem dzielna i silna…, a przynajmniej bywają takie momenty, kiedy taka nie jestem.
W takim czasie , staram się mówić sobie : -no dobra teraz nie jestem ,silna i dzielna , ale to tylko , jakaś kolejna prawda o mnie.
Ale potrafię , wtedy sięgnąć po pomoc, może to jest moją siłą w czasie „mroku”?
Jak zakładałam bloga to bardzo chciałam ,by to co tu piszę / świadczę było prawdziwe i spójne ze mną – nie dlatego, że ludzie mogą to zweryfikować i uznać mnie za hipokrytkę – ja po prostu chcę móc patrzeć na siebie w lustrze. ( choć ostatnio trudno mi z innych względów)
Teraz piszę rzadziej niż zwykle, bo walczę ze swoją głową , z” ciemnością” (o której wspominałam) – a to dłuższy proces….
Ale to o czym mogę napisać ,(bo to prawda )to , to że nawet w takim czasie ” nie rzucam ” Boga choć czuję się niegodna – to staram się pamiętać ,że taka moja myśl to nieprawda…
Kaplica- to jedno z miejsc( szczególnie od jakiegoś czasu ),w którym czuję się bezpieczna- z tą cąłą beznadzieją i mrokiem , który walczy o mnie…
A ja walczę z tą ciemnoścìą .Jest to w dużej mierze samotna walka. Wiem- po prostu ciężko to wytłumaczyć .Cieżko to zrozumieć. Uczę się to akceptować..
Ale jest miejsce gdzie szukam Światła lub po prostu jestem … Staram się przetrwać , nie zwątpić…
Zaczęłam pisać ten blog 6 lat temu. Parę miesięcy przed upragnionym happy endem- ślubem -Mamy i Jarka.
Od Góry Tabor do Golgoty…
Nie jestem ostatnio zbyt ” rozmowna” Trudno mi utrzymać kontakt z moim JA i z Bogiem, ale trwam…
Mam na imię Joanna . Jestem kobietą . Moją mamą jest Elżbieta Sławek. Od urodzenia choruję na mózgowe porażenie dziecięce, co czyni mnie osobą niepełnosprawną jeżdzącą na wózku.
To jest kilka faktów na mój temat i nie ma co z nimi dyskutować.
Chociaż istnieje (bardzo daleko idące) „postepowe myślenie „/ teorie, które pozwoliłyby mi stworzyć( absurdalną) przestrzeń na „obalenie” tych faktów- i twierdzenie np. – że jestem baletnicą.
Myślę sobie , że potrzebowałabym więcej wiary , by przyjąć to co głosi ” postępowy świat ” niż mam wierząc w Boga. Serio.
Jestem kobietą poturbowaną przez życie-po prostu – jak nie jeden człowiek- wiele przeżyłam.
Brak ojca , choroby mamy , moja niepełnosprawność, liczne odrzucenia , śmierć Jarka itp. – to wszystko zostawiło jakiś ( większy lub mniejszy )ślad we mnie.
Już od dawna nie jestem dzieckiem , więc zdaję sobie sprawę, że posiadam narzędzia psychologiczne i duchowe , by te ” traumy” nie zamieniły mnie w złego człowieka .
Ani nie tłumaczyły: mojego każdego świństwa , złej decyzji lub każdej krzywdy , którą wyrządzam drugiemu człowiekowi.
Bo czy wszystko można tłumaczyć ciężkim życiem, chorobą czy jakimś deficytem z dzieciństwa?